Δευτέρα, 15 Σεπτέμβριος 2008
ANTΙ-ΣΤΑΣΕΙΣ
(από την εφημερίδα Σημερινή Κυριακή, 14 Σεπτεμβρίου 2008)
TΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ
ΕΧΟΥΜΕ μέλλον όσο έχουμε ελπίδες. Και έχουμε ελπίδες όσο έχουμε υψηλόφρονες νέους, που ξέρουν ποιοι είναι, τι θέλουν και τολμούν να αντιστέκονται, υπερασπιζόμενοι τις αρχές και τις αξίες, που μας προσδιορίζουν και μας χαρακτηρίζουν ως Έλληνες, οικουμενικούς και ανεκτικούς στη διαφορετικότητα αλλά και δεκτικούς στους άλλους. Έχουμε μέλλον όταν έχουμε νέους γαλουχημένους στα νάματα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, που σέβονται και τιμούν τις ρίζες και τους ήρωές μας και απορρίπτουν την αλλοτρίωση, την ισοπέδωση και τον ιστορικό εξανδραποδισμό. Με αφορμή τη συζήτηση, που άρχισε με τη γνωστή, καταδικαστέα εγκύκλιο του Υπουργού παιδείας προς τους μαθητές, για τη δημιουργία δήθεν κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης με τους Τ/κ και την παράλληλη αντιπαράθεση για τα βιβλία της Ιστορίας, πήρα μια εκπληκτική σε ωριμότητα, γνώση, γνήσια πατριωτικά αισθήματα και απέραντη αγάπη για την πατρίδα, επιστολή. Την έγραψε η Μαρία Γεωργίου, φοιτήτρια Ιστορίας-Αρχαιολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Γράφει: «Αποχαυνωμένοι στον καναπέ μας, ανθρωπάκια της καλοπέρασης. Αυτοί είμαστε; Σ' αυτό το σημείο έχουμε φτάσει; Η μόνη μας έγνοια είναι τι μάρκα αυτοκίνητο θα αγοράσουμε και πώς θα κάνουμε το γείτονα να ζηλέψει; Αυτοί είμαστε ή αυτό ΘΕΛΟΥΝ να είμαστε; Μικρή, όσο ήμουνα, έβλεπα, θυμάμαι, τις αντικατοχικές πορείες με τις χιλιάδες κόσμο, έβλεπα στην τηλεόραση τις πορείες των μοτοσικλετιστών, τα γεγονότα του 1996 με τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού. Μεγάλωσα βλέποντας τις μάνες των αγνοουμένων ακούραστες, αγέρωχες στο ίδιο σημείο. Τον γερο- Πενταδάκτυλο να ματώνει κάθε μέρα από τη σημαία της ντροπής. Μεγάλωσα έχοντας στα τετράδια του δημοτικού μου το "Δεν Ξεχνώ". Μεγάλωσα με τη μορφή και τη φωνή του αείμνηστου Παπάσταυρου Παπαγαθαγγέλου, όταν μικρή, θυμάμαι, στο χωριό μας, στην Αγία Βαρβάρα, τραγουδούσε μαζί μας στις διάφορες εκδηλώσεις. »Έβλεπα εκείνες τις εικόνες απ' τον πόλεμο και γινόμουνα κομμάτια. Γιατί δεν υπάρχει κάποιο ψέμα σε αυτές. Γεγονότα, που μου χάραξαν τη μνήμη και το μυαλό. Δεν μου τις διηγήθηκε κάποιος εθνικιστής, για να μου εξεγείρει την οργή εναντίον εκείνων, που μας ρήμαξαν την πατρίδα και τις ψυχές. Γιατί σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει, να κατηγορούνται όσοι δεν μπορούν να ξεχάσουν και όσοι δηλώνουν ότι η Κύπρος είναι ελληνική, ότι είναι εθνικιστές. Πού πήγαν οι χιλιάδες κόσμος, που πήγαινε στις αντικατοχικές πορείες; Γιατί έμειναν μόνο κάποιες δεκάδες; Τι έγιναν αυτοί; Χάθηκαν; Ξεχάσανε; Τι; Δεν βλέπουν τον Πενταδάκτυλο, που σπαράζει από πόνους; Δεν ακούν τις φωνές των ηρώων μας, που μας φωνάζουν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ; Κάποτε ορκιζόμασταν στο βωμό της Ελευθερίας. Τώρα, σε ποιο βωμό ορκιζόμαστε; Της επανένωσης; Της συμφιλίωσης; Τι βωμός είναι αυτός, που του θυσιάζουμε τα πάντα; Την υπόληψή μας, την ιστορία μας, την πατρίδα μας, την ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ μας; Τι προσπαθούν να αλλάξουν; Να μας σβήσουν την ιστορία μας για χάρη, ποιών; »Με θλίψη διάβασα ότι τώρα ζητούν απόσυρση του βιβλίου της Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου γιατί είναι γραμμένο από καραμανλικούς. Είμαι φοιτήτρια στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και παλαιότερα είχα καθηγητή μου τον κ. Ευάνθη Χατζηβασιλείου. Αυτός ο "καραμανλικός", όπως λένε κάποιοι πεφωτισμένοι, έκανε μάθημα, το οποίο είχε ως θέμα το Κυπριακό, στα βιβλία του αναφέρεται παντού και συνέχεια για την Κύπρο. Ας κάνουν το κόπο αυτοί οι "σοφοί" να διαβάσουν ένα, τουλάχιστον, βιβλίο του και ας δουν πόσα βιβλία έγραψε για το κυπριακό ζήτημα. Εκτός και αν είναι όλα εθνικιστικά! Αυτό που μου κάνει, όμως, περισσότερο εντύπωση είναι ότι στο τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών φοιτούν και παιδιά από το χώρο.
www.simerini.com.cy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου