Έλληνική λύση ο Ομπάμα;

Σήμερα ο Αμερικανικός λαός καλείται να αποφασίσει ποιος θα είναι ο νέος Πρόεδρος της χώρας του. Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ συνηθίζεται να καλείται και ως Πλανητάρχης λόγω του ηγεμονικού ρόλου των ΗΠΑ στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη αλλά και τον παρεμβατισμό των ΗΠΑ στα εσωτερικά ξένων κρατών σε όλο τον κόσμο.

Από αυτό τον παρεμβατισμό δεν θα μπορούσαμε να γλυτώσουμε και εμείς οι Έλληνες,τόσο στην Ελληνική επικράτεια όσο και στην Κύπρο. Πιο συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ με την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ κατάφεραν να φέρουν την χώρα υπό την ηγεμονία τους και κάτω υπό τον έλεγχο τους. Η δήλωση του Παπάγου ότι ¨η Ελλάδα αναπνέει με δύο πνεύμονες ένα βρετανικό και ένα αμερικανικό" είναι χαρακτηριστικό της κατάστασης. Στην κατάσταση αυτή βοήθησε και η διάβρωση ατόμων που βρίσκοταν σε νευραλγικές θέσεις του Ελληνικού κράτους. Αργότερα, κατά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο, οι ΗΠΑ σε συνεργασία με τους Βρετανούς έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για να καταλήξουμε στις απαράδεκτες Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. Φυσική συνέχεια υπήρξε η Τουρκοκυπριακή ανταρσία το 1963, ,κατά την διάρκεια της οποίας οι ΗΠΑ είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην μεσολάβηση στις συνομιλίες που ακολούθησαν. Δική τους πρόταση υπήρξε και το σχέδιον Άτσετσον που κατατέθηκε το 1964. Το 1967, οι Αμερικανοί επενέβησαν στην αποτροπή εισβολής από την Τουρκία, αλλά ταυτόχρονα είχαν και σημαντικό ρόλο στην απομάκρυνση από την Κύπρο της Ελληνικής μεραρχίας. Στην Ελλαδική επικράτεια οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες υποστήριξαν το Πραξικόπημα της Χούντας και την άνοδο του Παπαδόπουλου στην εξουσία. Όταν ο Παπαδόπουλος έπαψε να εξυπηρετεί πλήρως τα συμφέροντα τος δεν δίστασαν να συμβάλουν στην άνοδο του Ιωαννίδη στην εξουσία το 1973. Η εισβολή το 1974 στην Κύπρο έγινε μετά από έγκριση των ΗΠΑ. Έκτοτε, οι ΗΠΑ επεμβαίνουν στις συνομιλίες που διεξάγονται τόσο στο Κυπριακό όσο και στα ελληνοτουρκικά. Σε όλη την σύγχρονη ιστορία βλέπουμε από τους Αμερικανούς μια εχθρική στάση προς τον Ελληνισμό και ταυτόχρονα την εύνοια της προς τις τουρκικές επεκτατικές βλέψεις.

Έτσι εμείς οι Έλληνες, έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε για τις εξελίξεις στην ηγεσία των Αμερικανών. Υποψήφιοι για τον Λευκό Οίκο είναι ο Μπάρακ Ομπάμα για τους Δημοκρατικούς και ο Τζον Μακκέιν για τους Ρεπουμπλικανούς. Ο πρώτος δηλώνει αντίθετος στο πόλεμο και την παρουσία αμερικανικού στρατού στο Ιράκ και γενικά έχει μια πιο χαλαρή στάση όσο αφορά τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία. Από την άλλη ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος έχει μια πιο σκληρή στάση και συμφωνεί σε μεγάλο ποσοστό με την μέχρι τώρα πολιτική των ΗΠΑ.

Σχετικά με την στάση των υποψηφίων έναντι των Ελληνικών ζητημάτων, έμπειροι αναλυτές πιστεύουν ότι ο Ομπάμα είναι πιο κοντά στις Ελληνικές θέσεις, καθώς έχει καλές σχέσεις με το Ελληνικό λόμπι. Αντίθετα ο Ρεπουμπλικανός ανθυποψήφιος του μάλλον θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική με τον Τζωρτζ Μπους Τζούνιορ. Όλα αυτά αποτελούν όμως απλά σενάρια και υποθέσεις.

Όμως η εμπειρία μας μέχρι τώρα, μας κάνει να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι και στους δύο υποψηφίους. Τα γεγονότα που ενισχύουν τις ανησυχίες μας είναι πολλά με πιο τρανό παράδειγμα το 1976, όταν ο Κάρτερ προεκλογικά υποστήριζε το εμπάργκο στην πώληση όπλων στην Τουρκία λόγω της εισβολής. Όταν εκλέγηκε στην Κύπρο έκρουσαν τις καμπάνες των εκκλησιών σε όλα τα χωριά του νησιού για υποδοχή του χαρμόσυνου γεγονότος, κατόπιν εντολής του Προέδρου Μακάριου. Όμως ο Κάρτερ αποδείχθηκε μεγάλος εχθρός της Κύπρου. Ούτε και τώρα θα μας εκπλήξει αν δούμε την ίδια στάση και από τον Δημοκρατικό υποψήφιο Μπάρακ Ομπάμα.

Ο εκάστοτε Πρόεδρος των ΗΠΑ εξυπηρετεί πάντα τα συμφέροντα της χώρας του, δηλαδή τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών που έχουν έδρα στην επικράτεια τους. Τα συμφέροντα αυτά δεν πρόκειται να αλλάξουν οπόταν ούτε η πολιτική των Αμερικανών θα αλλάξει ανεξάρτητα από τον Πρόεδρο που εκλέγεται κάθε φορά. Δεν είναι τυχαία η έχθρα που έχουν όλοι οι μέχρι τώρα Προέδροι (Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί) ενάντια στην Κύπρο.

Άρα, όποιος και αν εκλεγεί σήμερα στις ΗΠΑ δεν καθορίζει τα συμφέροντα των πολυεθνικών στην Μέση Ανατολή. Άρα η στάση των ΗΠΑ στο Κυπριακό δεν νομίζουμε να αλλάξει...